De GR20: een Corsicaans avontuur vol verrassingen
Enige tijd geleden vertelde ik je het verhaal van Thomas, Laura, Diablo en Loukia. Op dat moment waren ze hun avontuur aan het voorbereiden: de GR 20 met 2 husky's. Ze vertrokken op 21 juni naar Corsica Het verhaal was goed begonnen. Ik had ze aan de telefoon op weg naar de haven aan boord van de veerboot alles bij elkaar.
Afgelopen juni werd heel Frankrijk getroffen door een zware hittegolf. Corsica is helemaal niet aan het fenomeen ontsnapt... Hun reis begon op het hoogtepunt van de hitte. Nadat ze zich maandenlang op dit avontuur hadden voorbereid (training, aankoop van uitrusting, reservering van schuilplaatsen, enz.), waagden ze het erop. Thomas had vorig jaar september al de GR gedaan en in de berggebieden had hij het erg koud gehad. Hij hoopte daarom in deze gebieden een meer normale temperatuur te vinden.
Tussen hittegolf en droogte, een reis vol moeilijkheden
Ze hadden 6 wandeldagen gepland om Vizzavone en Conca, het zuidelijke deel van de GR20, te bereiken. De avond ervoor aangekomen vertrokken ze woensdag om 6 uur 's ochtends met een toch al hete thermometer. Ze vonden onderweg iets om te zwemmen om iedereen rond 9 uur op te frissen. Na deze eerste pauze besefte Thomas dat het avontuur gevaarlijk aan het worden was en in het gedrang zou komen... Zeer teleurgesteld dat ze hun liefdesproject niet konden verwezenlijken, het was moeilijk voor hen om zo snel op te geven. Om 30 uur stopten ze. Thomas herinnerde zich dat er op deze plek een waterbron is: het was helemaal droog. Ze hadden nog 12 uur lopen om de avondopvang te bereiken. En 3 heel zonnige uren… Diablo heeft licht haar maar Loukia is heel donker: die laatste had enorm last van de hitte.
Iedereen moest herhaaldelijk in de schaduw pauzeren om af te koelen. Thomas en Laura maakten zich grote zorgen om hun honden en waren bang voor een zonnesteek. Ze dronken liever niet om hun honden te laten drinken. Laura, hoewel een goede wandelaar, voelde zich zelfs een beetje ongemakkelijk.
Aangekomen bij de Paliri-hut, uitgeput, dorstig, walgend, perplex ... Thomas en Laura interviewden veel wandelaars om hun mening te krijgen. Ze waren het allemaal unaniem: opgeven was verplicht. De reis bracht hun twee husky's ernstig in gevaar. De nacht was extreem heet, Loukia, de kleine hond, hijgde de hele nacht, niet in staat om af te koelen. Bij zonsopgang namen ze daarom de enige beslissing die nodig was: stoppen met hun grote avontuur. Vertrekken om 4 uur is terugkomen bij 4 uur. Vertrekken met je hond is respect hebben voor je hond en zijn capaciteiten. Als je een team vormt, moet je doen wat ieders mogelijkheden zijn en je aanpassen.
En ik weet er zelf ook iets van omdat ik de kans heb gehad om daar op vakantie te gaan. In plaats van te wandelen, baadden ze in watervallen, gingen ze kajakken op zee, ontdekten ze prachtige plekjes…. Ze waren toch verbaasd en deelden andere Woufement Bien-avonturen met hun honden dan gepland bij de start.
Eind goed al goed !
Aan het einde van het verblijf waren de temperaturen wat gedaald. Ze besloten de laatste etappe tussen Vizzavone en Capanelle te doen. Deze etappe ligt bijna altijd in de schaduw en Thomas had vorig jaar een prachtig uitzicht gezien, een magische herinnering die hij in gedachten had gehouden! Onder de wolken kwamen ze boven aan. Blij dat ze een tweede etappe hadden voltooid, sloegen ze hun tent op voor een welverdiende rust… Dit was zonder rekening te houden met een megastorm die de hele nacht hevig woei. Thomas lachte toen hij me vertelde over deze gekke nacht, maar hij vertrouwde me toe dat de uren in hun kleine krappe tent elke 4 erg lang waren... Toen we de volgende ochtend wakker werden, was de show adembenemend. Ik laat je zelf oordelen!
Ik wilde je vertellen over hun Corsicaanse avontuur omdat ik hun verhaal heel mooi vind. Ze leert ons enerzijds dat we allemaal kleine of grote uitdagingen in het leven kunnen aangaan: en dat is mooi! Ze leert ons ook dat we alles kunnen delen met een hond, mits we zijn behoeften en grenzen kennen. Zelfs als deze 4 de GR20 niet voltooiden zoals gepland, waren ze in staat om terug te stuiteren en weer een Corsicaans avontuur te beleven... En dan, van jou tot mij, Corsica was slechts een repetitie voor hen, want sindsdien zijn ze al ver... Zeer ver zelfs sinds ze een paar dagen geleden zijn weggevlogen naar de VS. Ik zal je binnenkort hun Amerikaanse verhalen vertellen, dat beloof ik.
Als je ze van dag tot dag wilt volgen, ga dan naar hun Facebook-pagina “De wereld rond met mijn hond”. Ze gaan recht op Alaska af, huskygebied!