Armelle is verdwenen en vindt een jaar later haar hond
Vandaag wilde ik een mooi hondenverhaal met jullie delen. Enige tijd geleden ontmoette ik Armelle. Ze kwam een paar weken werken bij EmmèneTonChien.com als onderdeel van een stage. Het proces was niet gemakkelijk voor haar, omdat ze net haar twee honden en haar kat snel achter elkaar had verloren. Ze was bang om de hele dag over honden te horen. Eindelijk vond ze het geweldig, ze vindt het heerlijk om met jullie te praten, lieve Wouafer's, en het stelde haar in staat om om haar dieren te rouwen om alleen de beste herinneringen te bewaren.
Op een dag, een paar weken na het einde van haar stage, belde ze me bijna in tranen op om geweldig nieuws met me te delen…. En mijn tranen vloeiden ook! Stromen van geluk!
Ik geef het woord aan Armelle en haar hond, Thor de overlevende. Als je regelmatig de artikelen op EmmèneTonChien.com leest, ken je Armelle al; ze publiceerde een artikel in de Mag'on met uw hond naar Canada reizen.
De verdwijning van Thor, de angst, de zoektocht naar mijn verloren hond
We waren een jaar terug uit Canada toen Thor verdween. We woonden in die tijd bij mijn schoonfamilie, een huis met een grote niet-omheinde tuin waar Thor zijn sporen had omdat het het huis is waar hij werd geboren.
Mijn hond ging vroeger de buren gedag zeggen, maar kwam altijd terug. Het is een bretagne spaniël, dus hij heeft een sterk jachtinstinct en volgt graag dierensporen die hem behoorlijk ver kunnen brengen.
Omdat ik me grote zorgen maakte over dit gedrag, deden we er een halsband om met onze naam en telefoonnummer erop gegraveerd. We hadden het goed gedaan, want verschillende keren hadden buren van verre ons gebeld dat Thor thuis was, dat ze de deur voor hem open hadden gedaan en dat hij aan hun voeten lag te slapen! Gerustgesteld gingen we hem meteen zoeken, blij hem veilig en wel terug te vinden.
En toen die beroemde maandag, 27 maart 2017, vertrok hij en kwam nooit meer terug en niemand belde ons die dag. We zochten hem op elke mogelijke plek. We belden al onze buren... Niemand had hem die keer gezien.
Ik voelde meteen dat iemand hem had ontvoerd... We lieten de nacht voorbijgaan, maar hij kwam niet terug. Die nacht werd ik wakker bij het minste geluid in de hoop dat hij het was, maar nee...
De volgende dag nog steeds niets: geen teken van Thor. Dus ik maakte een aankondiging op Huisdierwaarschuwing 34 die massaal werd uitgezonden en gedeeld.
De dagen gaan voorbij en daar komt de verwachting tot rust, de angst... Ik kon niet meer slapen, maar waar zou hij kunnen zijn? Hebben ze hem pijn gedaan? Was hij dood? Ik denk dat ik me alle mogelijke scenario's heb voorgesteld, de ergste natuurlijk, die je rillingen over je rug bezorgen en je aan het huilen maken.
Ik heb alle sites doorzocht, Facebook-pagina's over verloren honden, groepen over Bretonse spaniëls. Ik heb een aankondiging gedaan op chienperdu.fr en een waarschuwing gemaakt, dus elke keer dat er een zwart-witte reu werd gevonden, ontving ik een e-mail met de aankondiging. Meerdere keren is door vrienden een zwart-witte Bretagne Spaniel-hond gemeld. Telkens pakten we meteen de auto en reden we urenlang op de aangegeven plek, zonder ook maar het minste spoor van Thor te vinden.
Uiteindelijk heb ik zelf ontslag genomen en ben ik niet meer op zoek naar mijn vermiste hond
Dagen, weken, maanden gingen voorbij. Ik heb het onderzoek nooit echt opgegeven. Maar daardoor geloofde ik er inderdaad niet meer echt in... Ik bleef steeds maar weer kijken naar de advertenties voor vermiste honden, de advertenties voor de verkoop van honden op de Bon Coin... Het deed me erg lijden.
Toen Thor verdween, bevond mijn andere hond, Soïa, die Thor als haar zoon beschouwde, zich erg alleen. Ze zocht hem elke dag overal en stierf uiteindelijk van verdriet. Op 8 juni 2017 stierf ze. We hebben haar begraven onder een wilde amandelboom.
Op dat moment geef ik toe dat een deel van mij het opgaf. Ik was als dood, mijn baby's waren weg, hoe moest ik verder?
Mensen begrijpen deze pijn niet echt, "het zijn maar beesten". Ik, het waren mijn kinderen, 2 waren dood maar 1 was verdwenen, ik begon hem overal te zien. Het werd een obsessie.
Maanden en toen ging er een jaar voorbij. Daar zei ik tegen mezelf dat ik moest rouwen maar dat kon niet, ik was ervan overtuigd dat hij leed op de bodem van een kooi, ik zag zijn ogen en ik hoorde hem huilen. Ik kwam er niet overheen, ik raakte in een soort depressie denk ik, sommige mensen zeiden dat ik een hond terug moest nemen, dat zou me goed doen. Maar ik kon het niet.
En op een dag kwam er een koerier van ICAD bij mij thuis
We verhuisden uiteindelijk met mijn man naar een klein appartement (aangezien we geen hond meer hadden, geen tuin nodig) en daar kreeg ik de indruk dat ik hem kon beginnen te vergeten.
En op een dag, 6 juni 2018, kreeg ik een bericht van mijn man. Het was een foto van een brief die ik van mijn schoonouders kreeg. Ik lees maar begrijp het niet goed. Ik las opnieuw, “uw hond n°xxx is gevonden. Hij wordt momenteel verzorgd door de ASA kennel in Aussillon etc”. Het was een brief van de ICAD-identificatieafdeling. De ICAD had de gebruikelijke procedure opgestart, een brief gestuurd naar het laatst bekende adres, voor onze zaak, naar mijn schoonfamilie die daarom de beroemde wonderbaarlijke brief had ontvangen.
Ik kon het niet geloven. We hadden Thor gevonden, mijn Thor, mijn hond. In deze brief stond dat hij daar was, ergens woonde en op me wachtte. Ik wilde het niet geloven om niet opnieuw teleurgesteld te worden. Omdat mijn man deze brief 's avonds had teruggevonden, was er niemand te bereiken in de kennel, we moesten wachten tot de volgende ochtend. Ik heb de hele nacht nauwelijks geslapen.
Zodra ik opendeed, belde ik en stelde een heleboel vragen om er zeker van te zijn dat het inderdaad mijn Thor was die ze na een jaar van verdwijning hadden gevonden. Hij was het, maar de meneer van de kennel vertelde me snel dat hij er slecht aan toe was, en vroeg me of ik hem terug wilde halen.
Zeker !!!! Hij is mijn zoon, wat een grappig idee! Hij legde me uit dat het zeer zelden voorkomt dat mensen na meer dan een jaar van verdwijning hun hond terugkrijgen en dan met alles wat hij elke dag ziet...
Ik, ik zei tegen hem: "Niet bewegen, we komen eraan!" We moesten twee uur rijden, omdat we in de Hérault wonen en Thor werd gevonden in de Tarn.
Mijn hond werd gevonden zwervend op de weg halfdood op een stoep in de stad Mazamet. De stadsdiensten brachten hem naar een dierenarts die zijn twee voorpoten behandelde en daarna werd hij teruggebracht naar de kennel, waar hij binnen een paar dagen weer opknapte. Ik ben op 2 juni gevonden en heb hem op 6 juni opgehaald.
Toen we eindelijk bij de kennel aankwamen na een rit van 2 uur die voelde als dagen, bracht de kennelbaas ons meteen naar de box waar Thor was. Hij was het, mager, vuil, met de 2 verbonden voorpoten en een halsband om zijn nek. Hij naderde de poort en ging feesten met de meneer van de kennel.
Mijn man en ik zeiden zijn naam 2 of 3 keer, hij wendde zich tot ons, voelde onze vingers door het rooster en raakte in een staat van waanzin!
Hij sprong rond en huilde, we gingen de box binnen, hij gaf ons een te gek feest, hoewel hij zwak was en mank liep, maakte hij indrukwekkende sprongen.
Het was een leuk weerzien, maar ik besefte het nog steeds niet. Toen ik hem aan de riem deed om hem uit de box te halen, begreep hij dat we samen weggingen, hij begon te huilen en te huilen. Hij stopte niet. Ik denk dat hij begreep dat zijn beproeving voorbij was. We zullen nooit weten wat er met hem is gebeurd, of hij gewend was om honden groot te brengen voor een gevecht, of dat hij als fokker diende in een van die horrorboerderijen...
Het dagelijkse leven dat zich hervat alsof er niets was gebeurd
Ik kon mezelf er nooit toe brengen zijn kussen en zijn speelgoed weg te gooien, en dat deed ik goed omdat hij ze vond toen hij in zijn nieuwe huis aankwam. Hij was zo blij zijn favoriete knuffeldier te vinden (een kikker!!). Eerst hebben we hem gewassen, daarna heeft hij 3 dagen geslapen en ging bijna nooit uit.
We hebben hem langzaam laten herstellen en in 3 weken was hij bijna als “nieuw”. De dierenarts heeft de hechtingen uit zijn voorpoten verwijderd. Hij hinkte nog steeds, maar hij had zijn levensvreugde herwonnen alsof er niets was gebeurd en vooral alsof hij nooit was verdwenen.
Mijn man rent ineens veel zodra hij in vorm was om hem te volgen nam hij hem mee. We hebben een harnas en een lanyard voor hem gekocht, en nu doet hij aan canicross. Hij heeft ongelooflijke energie, hij is nooit moe en vraagt altijd om meer.
Het leven hervatte zijn normale loop. Terwijl ik deze woorden schrijf, ligt MIJN Thor in zijn mand met alle 4 de poten omhoog en slaapt vredig in zijn warme huis met zijn liefhebbende familie. Zoals de zoon van een vriend zegt "het is Thor de superhond, als een superheld maar hij is een hond"!